"I hate everything about you" Rozdział 15

Hej, hej. Nowy rozdział co prawda z tygodniowym poślizgiem, ale zawsze. ;p Troche mi smutno, że pod ostatnim były tylko 3 komcie, ale cóż, mówi się trudno. Może to nie był Wasz najlepszy tydzień, czy coś. XD

Miłego czytania! ^w^

Rozdział 15

Pain zamarł. Itachi widział wyraźnie, jak rudowłosy wstrzymuje oddech, aby po chwili wypuścić ze świstem powietrze. Nagle cały nastrój szlag jasny trafił.

Czarnowłosy odsunął się od mężczyzny i skrzywił się nieznacznie.

- Nie musisz mi odpowiadać tym samym. Przynajmniej jeszcze tego nie oczekuję - stwierdził, na pozór lekkim tonem. Właściwie, to naprawdę nie przejął się reakcją Yahiko. Z jednego, bardzo istotnego powodu. - Zwłaszcza, że wiem, że odwzajemniasz moje uczucia.

- Itachi...

- Nie, nie wykręcisz się - powiedział pewnym głosem. Nie miał zamiaru odpuszczać teraz, kiedy sam w końcu wyznał swoje uczucia. Aczkolwiek nuta niepewności zagościła w jego sercu. - Powiedziałeś, że jestem jak narkotyk. Miłość jest jak narkotyk, do diabła! - sapnął. Powoli emocje zaczynały brać w nim górę nad zdrowym rozsądkiem. - Znam te słowa i wiem, co znaczą! Do jasnej cholery, przeczytałem książki Paulo po kilkanaście razy! Znam je na pamięć! Więc...

- Złudna interpretacja.

- Sam jesteś złudna interpretacja - warknął. Wiedział, że nie powinien sobie pozwalać na tak wiele. Wiedział, że w każdej chwili Pain może się zdenerwować i zmieszać go z błotem, skutecznie pozbawiając go złudzeń o odwzajemnionym uczuciu. Ale był pewien, że Yahiko również go kocha! Nie tylko po wypowiedzianych wcześniej słowach, ale również gesty, spojrzenie mężczyzny, wszystko mówiło mu, że rudowłosy darzy go tym szczególnym afektem.

- Nie jesteś nikim szczególnym w moim życiu - powiedział Yahiko, podnosząc się do siadu i skutecznie unikając wzroku czarnowłosego. - Jesteś dziwką, Itachi. Moje słowa nic nie znaczą.

Złość błysnęła w oczach Uchihy, niczym czerwony pobłysk opalizacji w czarnym opalu - jednym z najszlachetniejszych kamieni.

- Kłamiesz - czarnowłosy niemalże wypluł to słowo. Jego głos wibrował od niechcianych emocji, które tworzyły mieszankę złości, zdradziecko wkradającej się niepewności i rozgoryczenia. - Nie wiem, po co, ale kłamiesz!

- Nie.

- Kurwa - przeklął, chociaż strasznie nie lubił tego robić. - Jak to nie?

- Nie kłamię - kontynuował Yahiko, wstając z łóżka.

Serce Itachiego zatrzymało się na moment. Przymknął oczy, wzdychając lekko. A wraz z wypuszczanym z płuc powietrzem poczuł, jak jego serce rozpada się na tysiące drobnych puzzli, których nie będzie w stanie sam powtórnie ułożyć. Przynajmniej takie miał wrażenie. A jednak kilka elementów układanki wciąż tkwiło na swoim miejscu, przez co nie porzucał wiary, w odwzajemnienie swoich odczuć.

- Lepiej, żebyś przyzwyczaił się do myśli, że jesteś dziwką i nie powinieneś oczekiwać jakichkolwiek uczuć. Zwłaszcza od swojego szefa. - Słowa Paina z opóźnieniem docierały do umysłu czarnowłosego, który trawił je z niesmakiem, próbując nie skupiać się na ich treści. Raniły, to prawda. Jednakże onyksowooki nie mógł w nie wierzyć. Postawa Yahiko - sztywnie wyprostowane plecy, wyraźnie drgające mięśnie, dłonie zaciśnięte w pięści i to, że nie patrzył otwarcie mu w oczy - wyraźnie mówiła mu, że rudowłosy kłamie. - I im szybciej to zrozumiesz, tym lepiej dla ciebie.

- Nie wierzę ci - szepnął.

- Itachi...

- Spójrz mi w oczy i powiedz, że nic do mnie nie czujesz! - wrzasnął, do wciąż odwróconego plecami Paina. - Spójrz mi w oczy! - powtórzył, nie doczekawszy się żadnej reakcji. Jego głos łamał się powoli, gdyż gardło miał ściśnięte bez gamę różnorodnych emocji.

Jednak rudowłosy nie odwrócił się ku niemu. Zamiast tego w leniwym pośpiechu rozpoczął wędrówkę po pokoju, zbierając swoje ubrania i wciągając je na siebie.

A Itachi drżał tymczasem, szarpany szponami coraz bardziej ogarniającej go rozpaczy. Pojedyncze łzy zaszkliły się w kącikach jego niesamowicie ciemnych oczu, rozdygotane dłonie zacisnął na prześcieradle, na którym siedział. Przełknął ciężko ślinę, próbując pozbyć się narastającego w gardle ścisku, który niemalże zabierał mu zdolność mówienia. I patrzył. Z nadzieją w sercu i rozbiciem emocjonalnym wypisanym na twarzy oczekiwał reakcji swojego ukochanego.

Yahiko ubrał się. Stanął w końcu przed czarnowłosym i wbił w niego fioletowe tęczówki.

- Nie - powiedział beznamiętnie, momentalnie spuszczając wzrok. I wyszedł. Zostawiając Itachiego samego, pośród zmiętego prześcieradła i burzy uczuć, które się w nim gotowały.

Jednak chłopak momentalnie się uspokoił.

W jego ciemnych oczach błysnęła determinacja.

- Co: nie? - zapytał otaczającą go przestrzeń. To nie była odpowiedź. To nie oznaczało, że nie był kochany przez Paina. To tylko jeszcze bardziej wskazywało na to, że rudowłosy kłamał, ukrywał z jakiegoś powodu prawdę. Ale z jakiego?

Itachi musiał się dowiedzieć. Jeżeli rudy z jakiegoś powodu nie mógł być z nim do końca szczery, to Uchiha nie spocznie, dopóki tego powodu nie pozna. Zresztą i tak Yahiko musiał mu kilka kwestii wyjaśnić! Sprawę z Sasuke, chociażby!

Wstał, owijając się ciasno prześcieradłem. Wręcz wściekłym ruchem wytarł kształtujące się w oczach łzy. Nie, nie będzie ryczał. Nie pokaże słabości. Znajdzie metodę, aby rudowłosy mu wszystko wyśpiewał albo nawet poradzi sobie bez jego pomocy.

I wtedy los się do niego uśmiechnął.

Na szafce przy łóżku leżał błyszczący telefon Yahiko.

Itachi zastanowił się chwilę. Przecież to jego szansa! Teraz albo nigdy. Jest tak blisko…

Podszedł powoli do szafki i sięgnął po telefon. Odwrócił jeszcze głowę w stronę drzwi, by sprawdzić, czy Paina przypadkiem tam nie ma (lub innego członka tej organizacji zwanej prestiżowym burdelem). Dla większej pewności po prostu je zamknął. Rozejrzał się wokół w celu znalezienia wszystkich części swojej garderoby. Pozbierał swoje ubrania i nałożył je na siebie szybko, po czym schował komórkę Paina do kieszeni. Nie może ryzykować. Nie teraz. Nie może jeszcze wpisać hasła, kiedy nie jest go do końca pewien, bo zablokuje dojście i tyle z tego będzie. Tylko co zrobić, jeśli rudowłosy zauważy brak swojego urządzenia? Potem się nad tym zastanowi! Jego żołądek zaczął właśnie grać koncert życzeń i kruczowłosy postanowił najpierw coś zjeść. Otworzył drzwi – nikt go nie podglądał. Uporządkował jeszcze swoje czarne włosy i piękną twarz, odetchnął parę razy i zszedł na dół do jadalni, gdzie już wszyscy rozsiadali się na swoich miejscach. Brakowało dwóch osób: Paina i Orochimaru. Czyżby oni obaj… Nie, to niemożliwe – pomyślał onyksowooki i pokiwał przecząco głową. Zasiadł do stołu i odgarnął swoje węglowe kosmyki za ucho z gracją i spojrzał po zebranych. Wszyscy na niego patrzyli, lecz pod wpływem jego wzroku odwracali głowy.

- Co jest do jedzenia? – spytał wyniośle i zerknął na Deidarę, który właśnie wychodził z kuchni.

- Och, Itasiu! Już wszystko w porządku? Rosołek dzisiaj! – zawołał topazowooki i podsunął kruczowłosemu miskę pod nos. Ten skrzywił się nieco i spojrzał groźnie na „kucharza”.

- Nienawidzę rosołu. Przecież powinieneś o tym wiedzieć! – krzyknął, wyraźnie zdenerwowany. Czy w tym burdelu nikt go nie rozumie?!

- Ale… ale ja… - wyjąkał siarkowowłosy i momentalnie jego oczy zaszkliły się niczym dwa kryształy. Sasori westchnął i wstał od stołu. Podszedł do swojego chłopaka i objął go od tyłu w pasie, patrząc obojętnym wzrokiem na kruczowłosego.

- Itachi, nie wydziwiaj, po prostu zjedz. To ci dobrze zrobi. No chyba, że sam wolisz sobie gotować? – spytał czerwonowłosy z lekkim uśmiechem satysfakcji. Uchiha przełknął ślinę. Przecież wszyscy wiedzieli o jego kulinarnym talencie… albo raczej o jego braku. No cóż, jak mus, to mus – jak się nie ma, co się lubi, to się lubi, co się ma. Kruczowłosy odchrząknął i kiwnął potakująco głową, po czym zabrał się za jedzenie zupy. Nie smakowała mu. Jednak nie pokazał tego po sobie. Jadł z gracją i elegancją, której brakowało tym wszystkim zebranym wokół niego. Deidara i Sasori zasiedli do swoich miejsc i również zajęli się posiłkiem. Gdy czarnooki już zjadł, udał się do swojego pokoju. Po drodze jeszcze planował wstąpić na chwilę do gabinetu Paina. Tylko po co? Sam nie wiedział, po prostu chciał go zobaczyć. Jednak zanim nacisnął klamkę, usłyszał rozmowę. Zdecydowanie był to głos Orochimaru.

- Kiedy zamierzasz mu powiedzieć? Jeśli ty tego nie zrobisz, zrobię to ja, a wiesz, że wtedy efekt będzie zupełnie inny. Odwiedził cię Nagato, prawda? Pamiętasz waszą rozmowę, nie, Yahiko? – oślizgły, zachrypnięty i pełen satysfakcji głos tak bardzo w tym momencie przeraził Itachiego. Cofnął dłoń, jednak przyłożył ucho do drzwi. Może Pain coś powie? Musi wiedzieć!

- Nie waż się tego robić. Jeśli mu powiesz, możesz być pewien, że pożałujesz, Orochimaru – odpowiedział rudowłosy takim głosem, że Uchihę przeszedł dreszcz.

- Jak wolisz – straszliwy głos znajdował się coraz bliżej drzwi. To była ostatnia chwila na ucieczkę. Czarnowłosy szybko się zreflektował i pobiegł do swojego pokoju. Nie wiedział, czy Orochimaru go zauważył. Już zresztą nic nie wiedział. Czuł się przy nich wszystkich taki malutki, taki niepotrzebny, niepoinformowany… Każdy coś wiedział, tylko on odstawał od grupy i nie miał o niczym pojęcia. Czuł, jak do oczu znów cisną mu się mokre, krystaliczne łzy. Jednak nie zamierzał płakać. Złapał telefon Paina w dłoń. Teraz był wściekły. Nacisnął jakiś guzik, a na ekranie pojawiło się: „Podaj hasło”. No dobra, tylko jakie hasło, do cholery?! – pomyślał Itachi i usiadł na swoim miękkim łóżku. To musi być coś banalnego i zarazem trudnego do odgadnięcia. Coś, o czym Pain wie, ale nikt inny nie ma o tym pojęcia.

Bawił się telefonem, podrzucając go w górę i łapiąc. Cały czas myślał nad hasłem. Jedna, jedyna próba, a potem nie dość, że nigdy się nie dowie, co jest w telefonie i czy są tam jakieś informacje dotyczące tej całej tajemnicy, to jeszcze Pain będzie wiedział, że grzebał w jego komórce. I tak już był na niego zły. Itachi nie chciał nawet myśleć, co by się działo, gdyby rudy się zorientował, co właśnie próbował zrobić.

Jeszcze raz podrzucił telefon, tym razem wyżej. Urządzenie, spadając, poleciało za bardzo w bok, trąciło lekko palce czarnowłosego i upadło głośno na podłogę.

- Cholera! - Itachi zerwał się z łóżka i złapał telefon, oglądając go dokładnie z każdej strony. Na szczęście przeżył upadek w całości i bez żadnej ryski. Ta obudowa z Hello Kitty na pewno doskonale amortyzowała upadki.

Opadł zrezygnowany na łóżko. Nie miał szans na zgadnięcie hasła, nie znał Paina tak dobrze jak mu się kiedyś wydawało. Coś, o czym wiedział tylko Pain i nikt więcej...

Nagle go olśniło! Yahiko! Jego imię! On sam poznał je zupełnie przez przypadek, w szpitalu. Zawsze się przedstawia jako Pain, nie ma mowy, żeby o prawdziwym imieniu wiedziało dużo osób.

Tym razem był bardziej niż pewny, że to odpowiednie hasło. Wpisał ostrożnie każdą literkę i zawahał się na chwilę. Poprzednich kodów też był pewien. Postanowił jednak zaryzykować i wcisnął klawisz zatwierdzajacy.

„Hasło nieprawidłowe. Pozostało prób: 2”

- Co?! - wykrzyknął zdziwiony Uchiha.

Z jednej strony załamał się tym, że kolejne hasło okazało się błędne, ale z drugiej, miał jeszcze dwie szanse. A nie, jak wcześniej myślał, ostatnią. Dało mu to niewielki cień nadziei na osiągnięcie celu.

Po raz kolejny pogrążył się w rozmyślaniu na temat hasła. Miał wrażenie, że każdą możliwość już sprawdził, ale skoro dalej nie udało mu się uzyskać dostępu do danych w telefonie, to musiało istnieć coś jeszcze. Tylko co?

Potrzebował pomocy, jakiejś burzy mózgów, czegoś, co nakieruje go na właściwy tor myślenia. Nie mógł jednak pójść do byle kogo, tylko do kogoś zaufanego. Inaczej mógłby uprzejmie poinformować Paina o niesubordynacji Uchihy. W całym burdelu była tylko jedna osoba, której ufał i która jednocześnie nie będzie zadawała niewygodnych pytań. I właśnie ta osoba, była w tej chwili na niego śmiertelnie obrażona.

Mimo to, wyszedł z pokoju i skierował swoje kroki do pokoju Deidary. Stanął przed drzwiami i zapukał delikatnie.

- Dei? Mogę wejść?

Cisza.

- Dei, proszę... Wpuść mnie.

Dalej nic.

- Deidara, potrzebuję twojej pomocy - spróbował raz jeszcze, tym razem używając najbardziej rozpaczliwego tonu na jaki było go stać.

- Spadaj, teraz to pomocy chcesz, un! - i poskutkowało. Przynajmniej blondyn się odezwał, to już jakiś sukces. Teraz tylko pozostawało namówić go jakimś cudownym, tajemniczym sposobem, by pozwolił wejść Itachiemu do pokoju.

- Kupię ci wszystkie bananowe jogurty, jakie znajdę - spróbował.

- Nie.

- Zjem każdą zupę, którą zrobisz.

- Nie.

Itachi zamyślił się na chwilę. Wiedział, że jest jedna rzecz, której Deidara nigdy nie odmówi. I wiedział też, że później będzie tego bardzo żałował.

- Pomogę ci z nowymi fajerwerkami. Kiedy tylko zechcesz.

I znowu zapadła cisza. Blondyn musiał się zgodzić, musiał!

- Wejdź. - W końcu padła odpowiedź.

Itachi uśmiechnął się szeroko i wszedł do niewielkiego pokoju Deidary.

Chłopak siedział na łóżku i gapił się bezmyślnie w ścianę. Widać było, że dalej jest obrażony na czarnowłosego.

- Wiedz, że robię to tylko dla mojej sztuki, un - prychnął, nie patrząc nawet na Itachiego. - To w czym mam ci pomóc?

Uchiha usiadł na brzegu łóżka i wyciągnął telefon Paina z kieszeni.

- Potrzebuję pomysłu na hasło do telefonu szefa.

Niebieskooki spojrzał na niego i wygiął pytająco jedną brew. Widząc, że nie otrzyma żadnego wyjaśnienia, westchnął cicho i postanowił nie zagłębiać się w temat. Itachi obiecał mu pomoc w testowaniu sztucznych ogni, za to mógł zrobić wszystko.

- A próbowałeś już coś wpisywać?

Kruczowłosy wymienił wszystkie pomysły na jakie wpadł, a które okazały się być błędne. Deidara wstał i zaczął krążyć po pokoju rzucając przypadkowe słowa.

- Kawa. Herbata. Kolczyk. Telefon. Burdel. Jestem wredny.

- Ej! - Itachi oburzył się, słysząc ostatnią propozycję. - On nie jest wredny!

- Tak, tak, wmawiaj to sobie, un. Idealizujesz go.

Uchiha postanowił tego nie komentować. Wiedział, że to prawda, dla niego Pain był we wszystkim naj. I chociaż czasem zdarzało mu się uświadamiać sobie wady rudego, to nigdy nie przywiązywał do nich specjalnej wagi. A potem całkiem o nich zapominał.

- Kuchnia. - Wyliczał dalej Deidara. - Ból. Zazdrość.

- Orochimaru! - wykrzyknął nagle Itachi. Ostatnio bardzo często widywał ich razem i jeszcze ta dzisiejsza rozmowa... Zdecydowanie dzielili razem jakiś sekret. Bardzo możliwe, że był to nawet związek, w końcu po tych dwóch mężczyznach można było spodziewać się wszystkiego. A nawet jeśli to nie było odpowiednie słowo, to zawsze pozostawała mu jeszcze jedna próba.

Drżącymi rękoma po raz piąty wpisywał do telefonu hasło. Po raz piąty nacisnął odpowiedni klawisz i...

„Hasło nieprawidłowe. Pozostało prób: 1”

- Moje pomysły były lepsze - powiedział Deidara patrząc na komunikat wyświetlony na ekranie urządzenia.

- Twoje pomysły to tylko przypadkowe słowa. - Itachi spojrzał zrezygnowany na uśmiechniętą twarz blondyna. Nie pomógł mu, zirytował go, a telefon dalej był zablokowany.

- Ja chyba nigdy nie wpiszę dobrego hasła... - Brunet opadł na łóżko, trzymając telefon w wyciągniętej ręce i wpatrując się w puste miejsce na hasło.

- A co ci tak zależy? - Blondyn nie mógł już dłużej ukrywać zaciekawienia. Po co Itachiemu dostęp do telefonu szefa? Co on takiego tam ukrywa, że kruczowłosemu tak bardzo zależy, by poznać hasło? I w ogóle, to skąd on miał ten telefon?

- A tak tylko... - zaczął Uchiha, dalej wlepiając wzrok w podświetloną klawiaturę. - Zresztą, to nie twoja sprawa.

Deidara dalej krążył po pokoju, mamrocząc pod nosem wszystkie znane sobie słowa. Próbował dopasować coś do charakteru Paina, ale nic odpowiedniego nie przychodziło mu do głowy.

Uchiha powoli przesuwał palcami po klawiszach, przyciskając niektóre z nich.

I.

Pierwsza literka już była.

T. A. C. H.

Kolejne cztery stały już na swoim miejscu. Jeszcze tylko jedna.

I.

Wpisał swoje imię kompletnie nieświadomie. Tak bardzo chciał, żeby to jego imię było hasłem. Nie żaden Nagato, Orochimaru czy nawet Zetsu. On sam. Ale po tym, co usłyszał od Paina, tuż po wyznaniu mu swoich prawdziwych uczuć, nie mógł na to liczyć. Wiedział, że rudy nie powiedział prawdy, czuł to. Ale przecież Yahiko nigdy nie ustawiłby sobie jego imienia jako hasło w telefonie. To nie było do niego podobne.

Dotknął kciukiem klawisz „usuń”. Pomarzyć zawsze można.

Nagle poczuł jak coś ciężkiego, co okazało się być lakierem do włosów, wpada na jego ramię. Palec przesunął się na klawisz obok, a po chwili, siłą rozpędu, przycisnął go mocno. Oczywiście, to nie był przypadkowy guzik, tylko ten akceptujący hasło.

- Kurwa, Dei! Straciłem ostatnią szansę! - Czarnowłosy wydarł się głośno na stojącego z niewinną miną blondyna.

„Klawiatura odblokowana”

Nowy komunikat wprawił Itachiego w niemałe osłupienie. Wpatrywał się w komórkę z szeroko otwartymi oczami i nie mógł w to uwierzyć. Może jednak coś mu się przywidziało? Zasnął, czy coś?

Po chwili ekran zgasł. Bez chwili namysłu, brunet wpisał swoje imię po raz kolejny. Ze zdenerwowania zamknął oczy tuż przed zaakceptowaniem wpisanego hasła. Otworzył i jego oczom ukazała się zwyczajna tapeta, czerwone paseczki na czarnym tle. Na samym środku wielkie cyfry układały się w godzinę: 19.47. A pod spodem, mniejszą czcionką, data, 24 października.

Wszedł w menu. Dalej był zdziwiony, że w końcu dostał się do telefonu Paina.

Kontakty, wiadomości, galeria, moje pliki. Nie wiedział od czego zacząć poszukiwania. Ani tak naprawdę czego szukać.

- Ja jebię - wymamrotał pod nosem.

Zaciekawiony Deidara pochylił się nad nim, próbując dojrzeć to, co znajdowało się na ekranie.

- Co się stało?

- Hasło. Znam je. Udało się. - Nie odrywał wzroku od urządzenia, cały czas wciskając jakieś guziczki.

- O. - Blondyn uśmiechnął się szeroko, szczerząc swoje niezwykle równe, białe zęby. - Czyli nie dostanie mi się za ten lakier?